Kinderen. Zodra je een vaste relatie hebt en je richting de dertig gaat, krijg je bij veel bijeenkomsten de vraag “En wanneer nemen jullie kinderen?”
Net als alcohol bij elke festiviteit standaard geschonken wordt en dit een algemene gewoonte is, is het krijgen van kinderen, de kindercult zoals ik het af en toe in chagrijnige bui, ook een algemene standaard.
Dit is om vele redenen vervelend, mensen die geen kinderen hebben, zullen hier hun redenen voor hebben. Toch is het “normaal” om te gaan vragen, zelfs door mensen je niet eens kent. Wat interessant is, is dat ouders die vaak kinderen hebben, opeens ook gaan opdringen bij hun vrienden en familie dat kinderen geweldig zijn, dat je ook kinderen moet nemen, het is het mooiste wat er is. Bijna voelt het aan alsof het een geloof is, haast net zo dwingend en opdringerig als mensen die een bepaald geloof aanhangen, veganistisch zijn, of een of ander dieet volgen waar ze bij zweren, of zoals eerder beschreven, een cult.
Zelf hebben mijn partner en ik geen kinderen, misschien komen die er ook wel nooit. Dat kan onze keuze zijn, of het kan een keuze die door de natuur gemaakt is. Maar om heel eerlijk te zijn, daar hebben anderen geen zak mee te maken.
Met de feestdagen en festiviteiten, voelen we beide ook steeds meer een weerstand om op te komen dagen, omdat mensen, subtiel en niet zo subtiel, toch erop aan dringen waarom we nog geen kinderen nemen. We worden buitengesloten van informatie, gezelligheid, de kans om op te passen en meer. Bij negatieve dingen worden wij snel als boemannen gezien door ouders, want het voelt haast als een wij tegen zij.
Laats werd ik verbaasd aangekeken toen ik trots vertelde dat ik mijn pasgeboren neefje een tijdje vast heb gehouden en het geweldig vond. “Maar jij houd toch niet van kinderen?” werd mij zelfs gevraagd, omdat wij zelf nog geen kinderen wilde en daar best duidelijk in zijn.
Ons werk is zwaar, zwaarder dan veel mensen weten. Mijzelf vind ik al zwaar, lichamelijk mag ik ook wat afvallen, maar geestelijk is het leven met mijzelf vermoeiend. Tel daar bij op dat je zes maanden je leven steeds stop zet, werkelijk fulltime werkt en uitgeput bent. Zo moe dat je partner en jezelf eigenlijk geen fut meer hebben voor wat dan ook. En buiten de zes maanden, continue nog aan het bijkomen zijn van het werk, en aan het voorbereiden voor de komende maanden werk.
Ik zeg zelf dat ik het egoïstisch zou vinden om een kind te nemen. Dat kind krijgt geen aandacht en zal een lading aan stress op zich krijgen omdat zijn ouders helemaal geen tijd hebben. Ik bemoeder mezelf al genoeg en mijn partner loopt vaak op eieren omdat ik gespannen als een snaar ben.
Toch wordt dit niet begrepen. “Maar wil je dan geen oma worden?” is dan een vraag ik krijg. Denken mensen werkelijk dat als ik een kind neem, in deze staat, dat mijn dochter of zoon mij stabiel genoeg vind om met hun kinderen om te gaan?
Het is een redelijk, door de gemeenschap ondersteunde, egoïstische daad om kinderen te krijgen. Weinig mensen doen het werkelijk voor de kinderen, veelal hoor je zeggen dat ze kinderen willen zodat er later voor ze gezorgd kan worden (succes daarmee) of omdat ze die liefde willen ervaren, zonder dat heb je namelijk nooit geleefd (volgens de kindercult).
Nu zeg ik dit zonder kinderen, en de kindercult zal dit vast tegen mij gebruiken “want zij weet niet wat kinderen geven” maar ik weet zelf wel wat ik een kind zal kunnen geven, en dat is nu niets helaas. En is dat erg dat ik mij dat besef? Is het egoïstisch dat ik geen kinderen daarom wil, of is het juist egoïstisch als juist ondanks dat kinderen zal nemen?
Tijd zal het zeggen, of de, door de gemeenschap ondersteunde, kindercult mogelijk.