Zo’n simpel motto, waar ik mij eigenlijk al mijn gehele leven aan probeer te houden. Geestelijk, bij het zakken met een test bijvoorbeeld, heeeeeel lastig zeg ik eerlijk. Maar ook werkelijk fysiek. Moet ook wel, als ik zou blijven liggen na elke valpartij in mijn leven,  zou ik meer tijd hebben besteed met het liggen dan met slapen.


Vallen, het is iets wat gewoon bij het leven hoort, maar wat je, als iemand met naar binnen gedraaide voeten, nog wat sneller meemaakt dan een gemiddeld mens. Tel daarbij op een bepaalde hoeveelheid klunzigheid en pech, en je hebt mij als persoon.  

Niet alleen door mijn ouders werd ik gedwongen om altijd weer op te staan en door te gaan, ik was eigenlijk mijn eigen grootste dwinger. Vanuit enkele ervaringen kwam ik erachter, dat als ik viel en niet gelijk weer opnieuw probeerde, ik bang werd. Die angst werd groter en groter totdat het mij verstijfde. Niet leuk dus. Een goede motivator als je dus van het paard afvalt, is om gelijk er weer op te gaan. Nee, niet eerst kijken of er wat kapot is, of stof van je kleding afkloppen maar gelijk er weer op. Val je van de fiets? Gelijk weer erop. Tijdens het rennen? Opstaan en lopen.
Met mijn motor ongeluk een tijdje terug, hetzelfde. Snelle check of ik niets kapot had en twee tellen later zat ik weer op de motor te oefenen. Helaas ging toen ietwat later mijn motorlaars behoorlijk strak zitten en ben ik toch maar gestopt en naar de huisarts gegaan, een behoorlijke kneuzing, maar het was te overzien. Zodra ik weer kon, ben ik ook weer lessen gaan nemen. 

Maar hoe vanzelfsprekend ik eigenlijk het “opstaan” gedeelte beschouwde, na kneuzingen van ribben, benen, gebroken schouder, pols en wat nog meer, merk ik nu pas. 


Tijdens het schrijven van dit artikel zit ik met een been omhoog en liggen er krukken binnen handbereik. Pasgeleden ben ik op een stupide manier gevallen, waarbij mijn onderbeen een onnatuurlijke hoek heeft gemaakt. Behoorlijk pijnlijk. 

Helaas was ik alleen thuis en lag mijn mobiel beneden. Uit een of andere maf automatisme heb ik mijn been recht gelegd, pijnlijk en ook echt geschreeuwd daarna, en heb mijzelf toen de trap af gesleurd. 

Beneden aangekomen, leek het wel goed te gaan en om bij de deur te komen, probeerde ik het “opstaan” gedeelte na het vallen. Maar mijn been klapte direct weer weg en ik lag weer op de grond. Het is behoorlijk eng om niet te kunnen vertrouwen of je been je kan houden of gewoon weg klapt als een soort ballon.

Vandaag bij controle, werd mij gevraagd of ik er ondertussen al op durfde te staan, maar ik ging huilen, angst omdat ik mijn been niet meer vertrouw, datgene vertrouw wat wij mensen zo automatisch aannemen dat we er zelfs een uitspraak voor hebben. Eentje die mijn levensmotto is, of misschien na dit, was. 

Wel hoorde ik tijdens al dit gebeuren een leuke uitspraak die wel toepasselijk hierbij voelde. 

“Pijn komt te paard en vertrekt te voet.”

Al voelt het in mijn geval meer, per slak. Maar ik ben ook zeer ongeduldig, lang rust houden is niet aan mij besteed. Ik ben ook altijd diegene die aan het pushen is hoever ik kan gaan, hoe pijnlijk die blauwe plek is, en drie minuten later het nog een keer test. Maar hierbij, bij mijn knie, ben ik nu toch huiverig geworden. Is de angst gezond, omdat ik nu voorzichtiger doe? Of is het belemmerend omdat ik nu niet meer durf… 

Op te staan?