Ronda Harris is een portret en boudoir fotografe uit Amerika. Zij is een jaar geleden vanuit Atlanta naar Nederland toe verhuisd om het leven een beetje op te schudden en biedt nu ons een inzicht in welke verschillen zij heeft gemerkt tussen hier en daar, zowel in de mensen als in fotografie.

Ronda woonde in Atlanta in de staat Georgia, pal midden in de Bible Belt. Je zou deken dat je dan als boudoir fotografe het jezelf lastig maakt, maar dit bleek niet volledig waar. ‘Ik wil echt benadrukken dat de staat Georgia en Atlanta echt twee verschillende dingen zijn. Atlanta is een metropolis en internationaal, heel erg cool, open en progressief. Het is een druppel blauw in een diep rode staat. De negatieve stereotypes die je hoort over de Bible Belt gaan hier echt niet op. Atlanta is fijn en heeft een enorme fotografische gemeenschap en zeer geanimeerde boudoir scene. Je kan ook veel cosplay vinden en er zijn veel diverse alternatieve lifestyles gaande daar. Je kan vrijwel alles vinden waar je behoefte aan hebt in Atlanta. Er is een rijke kunst en muziek scene en een paar fantastische universiteiten. Dus Atlanta is Atlanta en dan zijn er nog een boel andere plekken in Georgia. Ik begon met fotograferen toen ik nog in de buitenwijken van Atlanta zat. Het was een gebied die dan weer wel extreem conservatief was. De reacties waren dan ook zeer uiteenlopend. Het interessante is dat er altijd mensen zijn die in het openbaar zeggen dat ze zeer preuts en conservatief zijn, maar als je er wat wijn in giet dan zie je zeer interessante dingen gebeuren in de privacy van hun huis. Zo is er een bepaalde bedrijfsvorm waarbij vrouwen intieme speeltjes verkopen op een manier zoals Tupperware wordt verkocht. Het is bij mensen thuis en het is bijna een feestje. Als boudoir fotografe leek het me een goede strategie om me met zo een bedrijf een partnerschap aan te gaan. Net zoals bij andere fotografie vormen, waar het ook handig is om met bedrijven samen te werken die de zelfde klanten bedienen. Dus ik was ook mee naar zo een feestje om te observeren. Ik moet je zeggen, die voetbal moeders gingen los. Wijn drinken en kopen wat ze maar konden. Mijn idee was dat als deze vrouwen zulke feestjes bezoeken dat ze dan vast een bepaalde openheid over hun lichaam hebben en ik was zeker niet teleurgesteld. Ze waren zeer enthousiast over mijn bedrijf en veel van hun werd dus ook een klant bij mij.

Het is dus vreemd dat er zo een grote scheiding is tussen wat er op het oppervlakte getoond wordt als je deze mensen tegenkomt bij ouderavonden, in de kerk of langs het voetbalveld en dan weet wat er thuis daadwerkelijk gebeurt. Dit gebeurt wel vaker, maar het is zeker een onderdeel van de ‘Southern Culture’. Deze samenkomst van zachte zuidelijk vriendelijkheid waaronder vaak zeer diepe en soms duister dingen gebeuren. Kijk maar ook naar de geschiedenis van het zuiden. Dat je de hele zondag zoete thee en koekjes eet en in de avond naar de Klan bijeenkomst gaat. Deze dichotomie gaat ook op voor andere zaken. Ja, het kan uitdagend zijn om mijn soort fotografie te beoefenen. Zo adviseerde een toonaangevende leider van onze industrie op staatsniveau dat ik het echt volledig los moest houden van mijn portretuur in branding. Hij was niet kritisch op het genre en wat ik doen. Hij zei dat terwijl vrouwen die privé, of zelfs stiekem, jouw studio inlopen en interesse hebben in een boudoir shoot zich mogelijk alsnog zich ongemakkelijk voelen om er naar te vragen als ze bijvoorbeeld hun kinderen langs brengen voor een familie portret. Zij willen dan niet door de gangen van je studio lopen als er zulk soort foto’s aan de muur hangen. Los van de situatie vind ik het sowieso een goed advies om dergelijke profileringen te scheiden uit professionele oogpunt. En ja, ik had inderdaad geen boudoir foto’s op de muren hangen. De voorbeelden had ik in mappen voor als er klanten naar vroegen. Dus dit is wat je moet doen, de lijn die je moet belopen. Zo heb ik ook fotografen die naar mij toe kwamen en rare dingen zeiden zoals ‘oh, dat zou ik nooit kunnen doen’. Mooi, doe het alsjeblieft dan ook niet. Meer geld voor mij. Maar waarom kijk je neer op mij dan. Het is geen porno en het is in wezen niet anders dan badkleding. Dit is het perceptie. Het is gewoon vreemd, mensen zijn soms zo gepikeerd over dingen.’ 

Na de situatie in Atlanta en Georgia keken we naar het grotere plaatje en zochten we naar de kenmerken voor fotografie in America an sich en hoe dat zich verhoudt met die in Nederland. ‘America is zo groot dat je niet kan zeggen dat het zich kan kenmerken in een iets. Niet in fotografie, niet in muziek, eten, taal of cultuur. Als ik het veilig wil houden dan zou ik zeggen, het is alles wat je wil dat het is. Elke staat heeft zijn eigen invloeden en de tussenliggende regio’s kunnen echt verschillend. Zowel in cultuur als regelgevingen. Amerika is dermate een smeltpot van verschillen dat je echt alles kan vinden wat je maar wil. Van fotografen die echt extreem specifiek zijn met wat ze fotograferen en niets anders doen tot aan fotografen die alles en iedereen wat er maar onder de zon verschijnt vastleggen. Als ik dit tegenover hete gene zet van het beetje van wat ik tot nu toe van de Nederlandse fotografie heb gezien, dab valt het me wel op dat het hier veel conservatiever is. Ik heb rond gezocht naar wat andere portretfotografen doen in mijn regio en als ik echt kritisch ben lijkt het allemaal zo veilig. Het is grappig om in een land zoals Nederland te zijn die een uitstraling van tolerantie en progressiviteit heeft en dan te merken dat het behoorlijk conservatief is op bepaalde vlakken. Ik zie veel familie portretten, kinderen en baby’s. Ik heb ook een paar boudoir fotografen gevonden, maar eigenlijk geen een die bijvoorbeeld naar film noir of de meer erotische kanten leunt. Dat is echt een verschil met Amerika, daar kan je alles vinden wat je maar zoekt en hier vind ik vooral veel van het zelfde. Erg veilig en binnen de kaders. Dat respecteer ik ook op zijn manier. Hoe graag ik ook over het randje sta vaak, heb ik ook ontzettend veel respect voor consistentie. Het is mijn eigen dichotomie. Mijn moeder stuurde mij naar de Katholieke school, dus ik ben volledig voor structuur en orde, maar ik verlang ook naar verschillende smaken, kleuren en stijlen. Ik wil ook volledig anders kunnen zijn.

Als ik kijk naar de fotografie in Nederland, maak ik me ook zorgen over of ik dat neer kan zetten wat ik wil. Ik wil mijn merk neer kunnen zetten. Eerst focussen op portret, maar dan wat specialer. Ik heb het nog niet over boudoir of pin-up. De dingen die ik zie nemen en versterken, denk maar aan moderne portretten die fashion of editoriaal aantikken. Zoals Vanity Fair, Elle, Vogue. Ik wil deze veilige vorm van wat ik zie nemen en tot iets meer maken, waarbij ook een grote nadruk op persoonlijke service zit. Dus high luxury, persoonlijke aandacht, professionele haar en make-up en de styling en posering. Ik zie vaak dat die service ontbreekt en dat hoor ik ook van de mensen dat het eigenlijk normaal is hier. Ik wil geen shoot and burn fotografie doen. Je krijgt bij mij ook grote prints mee waarbij tot aan de frame toe alles samen uitgezocht is. Geen usb stick met de foto’s erop. Dat kan je toch niet op je muur hangen! Het gaat om de ervaring, je komt de studio binnen en wordt begroet met champagne, je wordt verwend en als koning of koningin behandeld voor de dag. Dat je door iemand geportretteerd wordt die echt in gesprek gaat met jou en de tijd voor je neemt om je niet alleen je op je gemak te stellen, maar ook blokkades te bespreken waardoor je echt los kan komen. Het is dan gericht op een high-end klandizie waarbij ik die persoonlijke aandacht en begeleiding in wil bieden die ik hier nog niet echt zie gebeuren.’

Alle foto’s door Ronda Harris