De normale reclames van McDonald’s kennen we allemaal. De perfecte burger en friet, zorgvuldig gefotografeerd onder extreem gecontroleerde omstandigheden in de studio, voorzien van de meest actuele leus en de voortdurende acties. Maar de fastfood concern is een stap verder gegaan en ik kan het alleen maar verwelkomen.
Weg met de tekst! Weg met de setting! Superzoom en laat de kunstmatige esthetiek van McDonald’s voer voor zich spreken. Een abri tot de nok toe gevuld met een sappige burger of knapperige frietjes. Een foto spreekt duizend woorden, zeker als het larger than life in je gezicht wordt geduwd. Je begint bijna vanzelf te kwijlen, ook al weet je dat de burger die je uiteindelijk uit de verpakking haalt al half ingezakt en dof is. Ik vind het een magisch moment, wanneer de fotografie een dergelijke rol krijgt in onze dagelijkse leven. Dat het niet alleen een illustratie is maar dat het DE reclame wordt. Geen H&M jasje om een dun modelletje gehangen op een onherkenbare straat maar een icoon van kracht. . Kijkend naar de beeldcultuur om ons heen, waarbij elk mogelijke oppervlakte beplakt is met reclame en andere schreeuwerige informatie, is dit een frisse wind die echt welkom is. Ik bleef minuten lang staren naar de rust die deze burger mij gaf, of de McFlurry met M&M stukjes erdoorheen. Helder beeld, geen afleiding. Krachtige kleuren op een systematische manier geordend, puur op zoek naar de esthetiek van het object. Heerlijk. Bijna werd ik verleid om die paar honderd meter te lopen naar de dichtstbijzijnde Mac en mezelf te laten teleurstellen door de realiteit.
Uiteindelijk bleef ik liever bij deze vriendelijke giganten.